Մի չքավոր մարդ ձմռանը գնաց այգի՝ պտուղ քաղելու: Եվ տեսնելով, որ
ծառերը փայտացած են, սկսեց թշնամանալ, տրտնջալ, հարվածել ու
ասել նրանց.
— Ինչո՞ւ պտուղ չունեք, որ ուտեմ ու կշտանամ— ու սկսեց ավելի չարանալ։
Եվ ծառերից մեկը քաղցրությամբ ու համոզող խոսքով ասաց։
— Մի՛ տրտմիր, ո՜վ մարդ, և իզուր մի՛ բամբասիր, որովհետև, սխալվում ես։ Թեպետ կարիքավոր, բայց ինչո՞ւ չգիտես, որ ձմռանը հանգստանում ենք և զորացնում մեր արմատները, որպեսզի կարողանանք գարնանը
ծաղկել ամռանը սնունդ տալ պտղին և աշնանը հասնել ու կերակրել:
Ինչո՞ւ չեկար այն ժամանակ, երբ մարդ, անասուն ու գազան վայելում էին մեր պտուղները։ Այժմ գնա և վերադառնալով հարմար ժամանակ, կեր որ-չափ կկամենաս։
Եվ գնաց մարդը այդ խոսքի հույսով։
Մարդիկ , եթե ժամանակին չեն խնամում ծառերը, իրավունք չունեն պահանջել,որ ծառն իրենց բարիք տա։ Նույնն էլ մարդկանց հետ է, երբ փոխադարձ խնամք ու հոգատարություն չես տալիս դիմացինիդ, իրավունք չունես նույնը պահանջել։
