Հեքիաթի հերոսներն են մուկն ու կատուն։ Մի անգամ մուկն ու կատուն հանդիպում են և կատուն այնքան է խոսում իր հավատարմությունից և ընկերասիրությունից, որ մուկը համաձայնում է ապրել նրա հետ մի տան մեջ։ Նրանք ձմռան համար մի կճուճ ճարպ են գնում և որոշում են այն պահել եկեղեցում։
Մի օր կատվի սիրտը ճարպ է ուզում և որոշում է խաբել մկանը՝ ասելով իր մուրաքույրը տղա է ունեցել և իրեն քավոր է կարգել։ Նա գնում է եկեղեցի և լպստում է ճարպը։ Գալիս է տուն, ասես ոչինչ էլ չի եղել։ Ու այսպես կրկնվում է ևս երկու անգամ։ Ճարպը վերջանում է։ Կատվին էլ ոչ ոք կնունքի չի հրավիրում։
Ձմեռը վրա է հասնում։ Նրանք քաղցած են լինում։ Մուկն ասում է․«Էլ ո՞ր օրվա համար է ճարպը, գնանք բերենք»։ Կատուն համաձայնում է և նրանք գնում են եկեղեցի։ Մուկը տեսնում է, որ կճուճը դատարկ է։ Կատվին ասում է, որ գիտի, որ հենց ինքն է կերել ամբողջ ճարպը, դեռ մի բան էլ հավատարիմ ընկեր էր ձևանում։ Կատուն բարկանում է և ասում․ «Եթե մի բառ էլ ասես, քեզ եմ ուտելու»։ Բռնում է խեղճ մկան պոչից և ուտում նրան։